Maandag 26-9
Vandaag zijn we om 09.00 uur op weg gegaan naar de Gross Glockner voor een spectaculaire wandeling aan de voet van deze berg. Iedereen had er zin in en de malamutes konden dan ook niet wachten. De route er naar toe was al even spectaculair als wat ons te wachten stond. Onderweg stopten we bij Füschertörl (2407 meter) om de benen te strekken en de honden even uit de auto te laten. Zo konden ze tevens wennen aan de hoogte. De steile rit naar boven en de vele bochten maakten het er niet altijd even leuk op voor de honden in de auto. Na een half uurtje vervolgden we onze weg naar de Kaizer-Franz-Josefz-Höhe, vanwaar we zouden vertrekken. Daar aangekomen maakten we ons klaar voor de tocht. Nadat iedereen vele malen had geposeerd met hun malamutes konden we vertrekken. Meteen vanaf het begin was de afdaling erg steil en moest iedereen op zijn hoede zijn.
 Het uitzicht dat we hadden tijdens deze afdaling was met geen pen te beschrijven, zo mooi en spectaculair dat het was. Toen we na zo'n anderhalf uur afdalen op een mooie open plek met een stromende beek aankwamen namen we hier pauze. De honden konden even lekker drinken en pootje baden. Er waren zelfs een paar malamutes die het water nog verder in durfden ondanks de kou. Nadat we hier lekker onze lunch hadden genuttigd, vervolgden we onze weg. Onderweg kwamen we Mürmeltieren (marmotten), berggeiten en steenbokken tegen. Iedereen was zichtbaar aan het genieten, ondanks dat het hard werken was. Na weer een paar uur gewandeld te hebben kwamen we aan bij een meer dat grensde aan een dam. Hier besloten we om nog 1 pauze te nemen alvorens we aan het laatste gedeelte van onze tocht zouden beginnen. Het eindpunt was al zichtbaar, dus iedereen kon weer met frisse moed verder. (al lag het eindpunt achteraf gezien eigenlijk best wel hoog!).

Gelukkig heeft iedereen de tocht af kunnen maken en was alles goed gegaan zonder ongelukken voor zowel mens als hond. Boven aangekomen waren we wederom een bezienswaardigheid.

We waren klaar voor de weg terug met de auto. We besloten om onderweg wat te gaan eten bij een restaurantje waar we op de heenweg ook waren gestopt (Füschertörl). Eigenlijk was dit restaurantje al gesloten, maar dankzij Bianca konden we er toch nog terecht. Het eten ging er bij iedereen goed in na zo'n tocht, dat was goed te merken.

Na dit heerlijke avondmaal zijn we terug gegaan naar onze appartementen alwaar iedereen ging genieten van een welverdiende nachtrust.

Dinsdag 27-9
Vandaag weer vroeg uit de veren. Vandaag zouden we een wandeling door de Klamm (kloof) gaan maken. Maar omdat het weer was omgeslagen, werd ook het programma omgegooid.

Het regende te hard, waardoor het te gevaarlijk was om deze tocht te doen. We zijn naar de Kitzsteinhorn gegaan alwaar we een mooie wandeling hebben gemaakt door het dal langs het riviertje. De route was wederom steil en spectaculair. Ondanks dat het weer ons tegen probeerde te werken, vervolgden we gewoon met goede zin onze wandeling. Bovendien was de temperatuur erg goed, wardoor het allemaal wel mee viel.

Na een paar uur kwamen we bij de Klammsee aan. De kleur van deze Klammsee was turqoise. Erg apart om te zien.

Aan het einde van dit meer kletterde het water zo'n 20 meter naar beneden. Daar kwam het in de kloof uit waar we eigenlijk zouden gaan lopen. Dit aanzicht was een schitterend schouwspel. Hier zijn we weer in de auto gestapt en zijn we weer naar onze appartementen gereden. s'Avonds hebben we lekker gegeten en gedronken waarnaar we lekker naar onze mandjes zijn gegaan. Zowel hond als mens waren moe!

Woensdag 28-9
Wederom was het weer vroeg dag en stond er een flinke wandeling op het programma. We gingen de Mitterberg beklimmen. Helemaal tot aan de top. En die top was 1216 meter hoog! De route op weg naar de parkeerplaats waar we onze auto's zouden parkeren, begon al spectaculair. De weg liep via Zell am See naar boven en het uitzicht was al gauw weer te gek. Alleen toen het mistig begon te worden, konden we niet meer genieten van het uitzicht. Sterker nog, we konden amper nog 10 meter weg kijken. Op de parkeerplaats aangekomen hebben we met zijn allen eerst nog een lekker bakkie koffie gedronken voordat we vertrokken. We werden nog lastig gevallen door een oude boer die begon te zeuren dat we onze auto's dichter op elkaar moesten zetten omdat er nog meer (3) auto's zouden komen.. (er was plaats voor 25 auto's). maar goed, zo sociaal als wij zijn, hebben we onze auto's nog dichter op elkaar gezet. Dit duurde voor malamutes allemaal wat te lang en deze lieten dat ook duidelijk horen.

De tocht begon erg mistig en gelijk al weer steil, maar na even door wandelen, kwamen we boven de mist uit en konden we heerlijk om ons heen kijken en genieten van het uitzicht dat wederom geweldig was.. Na een paar uur stopten we op een mooie locatie, waar we lekker even konden uitrusten en een broodje konden eten. En sommigen gingen eten in een typisch Oostenrijkse berghut. Tevens kon er ook gebruik worden gemaakt van het toilet dat niet snel vergeten zal worden door het uitzicht wat je vanuit dat toilet had!!

Na deze stop vertrokken we voor de grande finale ; de weg naar de top. Het laatste stukje, zo'n 300 meter steil omhoog! Het zou een enorme zware finale worden die achteraf de moeite waard zou zijn. Na een hoop geklauter en geploeter hadden we na zo'n half uur de top dan eindelijk bereikt. Wat je daar zag was indrukwekkend en genieten geblazen. Wat een schitterend uitzicht had je daarboven. Zelfs de malamutes waren er stil van.
We hebben foto's gemaakt en in het boek geschreven dat aan het kruis hing :

28-09-2005
Dog Walk Trail & Ani Yun'Wiya was here!
Groetjes en een dikke knuffel van de malamutes.

Na nog wat stoere foto's te hebben gemaakt zijn we weer naar beneden gegaan.

Zo mooi de tocht naar boven was, zo ook zeker was de weg naar beneden. Bovendien konden we nu zien wat we in de ochtend door de mist niet konden zien. Wederom een prachtige tocht gemaakt vandaag.

Donderdag 29-9
Vandaag stond er een oriëntatietocht op het programma in de bergen rondom het huis van Bianca.
 De regen kwam met bakken naar beneden, maar dat kon ons er niet van weerhouden. De bedoeling van de tocht was om via een kaart en kompas een uitgestippelde route te lopen. We werden in 2 groepen verdeeld. Tijdens de wandeling moesten er wat opdrachten gedaan worden zoals een berghut natekenen, een zo origineel mogelijke foto maken met baas en hond bij een waterval en zo nog een paar van die leuke opdrachten. Zoals we al gewend waren, was ook deze route weer erg mooi en spannend. En bovendien best wel risicovol omdat het zo glad was door de regen. Doordat we de hele week al zo actief bezig waren, werd ook deze route door iedereen zonder probleem uitgelopen en zijn er geen ongelukken gebeurd. Na zo'n 4,5 uur wandelen en helemaal doorweekt, kwamen we dan eindelijk bij de hut van Bianca aan. Niet alleen wij, maar ook de honden waren blij dat we er waren.

Hierna zijn sommigen nog bezig gegaan met de voorbereiding van de avond, wat een hoop hilariteit opleverde waardoor iedereen al in een jolige bui was, en dit voorlopig ook niet over zou gaan.

Nadat iedereen zich had opgefrist en omgekleed, was het tijd voor een actieve avond. Op het programma stond spijkerslaan en handboogschieten.
Bij het spijkerslaan moest de verliezer een heerlijke schnapps drinken samen met iemand die de verliezer uit mocht kiezen. De groep die als eerste het spijkerslaan had gedaan moest daarna gaan boogschieten. Ik zal hier daarom ook maar geen verslag van schrijven! Na deze leuke activiteiten was het tijd om te gaan bbq-en, oftewel ”schwenken”. Dit is een iets andere manier van bbq-en, maar wel zeker zo lekker!

Met dank aan Ronald, want niemand had er ooit van gehoord. Het eten en drinken smaakten bij iedereen erg goed.

Wat later op de avond begon het plotseling wel heel erg hard te waaien waardoor we met een rotgang het zaakje moesten afbreken. Maar zo fanatiek als dat we met het wandelen waren, zo fanatiek waren we ook tijden het afbreken en opruimen. Want in no-time was alles weg. Na deze gezellige avond die niet vroeg eindigde, gingen we weer moe maar voldaan, en sommigen erg voldaan, naar ons warme bedje.

Vrijdag 30-09
Vandaag al weer de laatste dag. Het is tevens ook een feestelijke dag, want Elloise is jarig.

We zouden vandaag eigenlijk een vrije dag hebben, maar omdat het gesneeuwd had op de bergen, besloten we om de Schmittenhöhe op te gaan. Het was deze ochtend een prachtig gezicht om te zien dat alle bergtoppen en de daaronder gelegen gebieden bedekt waren met een flink pak sneeuw. Dus gingen we de sneeuw opzoeken. Er is tenslotte niets leuker dan te wandelen met de malamutes in de sneeuw. De meesten zouden dan hoogst waarschijnlijk ook flink uit hun dak gaan. Nadat iedereen zich warm had aangekleed, gingen we op weg naar de kabelbaan, die ons 2000 meter omhoog zou brengen. De rit naar boven was niet alleen spannend vanwege de steile klim, maar ook omdat we met alle malamutes tegelijk in de gondel moesten. Gelukkig dat ze allemaal gemuilkorfd waren, dat scheelde een hoop stress. Maar de malamutes vonden het niet feit dat ze gemuilkorfd waren, en lieten dit dan ook duidelijk merken. Maar uiteindelijk zijn we met zijn allen veilig aangekomen op de top van de Schmittenhöhe

Daar aangekomen was het wit, koud en lekker rustig. Er stond een erg koude wind en bovendien sneeuwde het nog steeds. Nadat iedereen zich had voorbereid op de wandeling, begonnen we aan de afdaling. Deze afdaling zou ons zo'n 1000 meter steil naar beneden voeren.

De malamutes werden helemaal gek toe ze eindelijk in de sneeuw konden lopen en ravotten.

De raarste capriolen en sprongen werden uitgevoerd en aan lompigheid was geen gebrek. Met als gevolg dat er een malamute ondersteboven in een dennenboom belandde. Maar dat kon deze malamute er niet van weerhouden om verder uit zijn dak te gaan.

De afdaling was wederom (hoe kan het ook anders) geweldig mooi, spannend en spectaculair. Mooi vanwege het uitzicht, spannend en spectaculair omdat het allemaal erg steil en ruig gebied was. Bovendien hadden we wederom geluk met het weer, want het klaarde op, de lucht trok open en werd uiteindelijk strak blauw en de temperatuur was aangenaam geworden. 

De afdaling werd zo nu en dan nog spectaculairder doordat Bianca de zgn. “Bianca-paadjes” nam. Dit zijn paadjes die een normaal mens nooit zou nemen. Toen we na zo'n 3 uur beneden aankwamen, konden we pas goed zien hoe hoog we waren geweest en wat voor afstand we hadden afgelegd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik blij was dat we beneden waren, want ik begon het ook aardig in mijn knieën te voelen.

's Avonds hebben we lekker met zijn allen pizza gegeten in appartement Elisabeth. Hier hebben we ook de verjaardag van Elloise gevierd. Na het feestje werd er afscheid genomen van elkaar en werden er door Elloise snoepzakken voor de malamutes uitgedeeld. Sommigen zouden de volgende morgen zéér vroeg vetrekken, dus vandaar dat we nu maar afscheid namen. Ook hebben we hier afscheid moeten nemen van Bianca. Zij is namelijk niet zo'n vroege vogel, dus vandaar dat we dat nu maar alvast deden.

Hierna zijn we allemaal naar ons mandje gegaan alwaar we nog eenmaal een heerlijke nachtrust tegemoet gingen om nog eenmaal wakker te worden tussen de bergen.

Dit was een weekje wat wij niet snel zullen vergeten. De bergen, natuur, de omgeving, de wandelingen en al de malamutes samen waren enorm gaaf, en daarom willen wij nogmaals Ronald en Veronique, maar vooral Bianca bedanken voor deze onwijs gave week.

Astrid en ik, en misschien de kleine zullen er zeker volgend jaar weer bij zijn in de Ardennen en zeker ook in Oostenrijk